Brytyjski zespół pop rockowy, czasem znany pod nazwą Paul McCartney and Wings. Założony przez ex-Beatlesa i jego żonę Lindę. Grali w składzie – Paul McCartney (wokal, gitara, bas, klawisze), Linda McCartney (wokal, klawisze), Denny Laine (wokal, gitara, bas, fortepian), Laurence Juber (wokal, gitara) oraz Steve Holley (wokal, perkusja). Grupa istniała w latach 1971-1981.
Po rozpadzie The Beatles w 1970 roku, Paul McCartney rozpoczął pracę nad swoim solowym albumem, który nosił tytuł „McCartney”. Partie wokalne w chórkach powierzył poślubionej rok wcześniej żonie. Już od ślubu chciał, aby Linda była związana z nim także poprzez pracę – nie musieliby wówczas rozstawać się na czas tras koncertowych. Na drugą solową płytę „Ram”, McCartney zaprosił także po serii sekretnych przesłuchań, perkusistę Denny Seiwella.

Nazwę zespołu wymyślił Paul, kiedy Linda rodziła ich drugą córkę, Stellę. Ponieważ poród odbywał się z komplikacjami, muzyk cały czas się modlił i wtedy właśnie przyszedł mu do głowy wizerunek skrzydeł (po angielsku Wings).

W sierpniu 1971 roku Seiwell oraz Denny Laine dołączyli do Paula i Lindy, aby nagrać trzeci solowy projekt ex-Beatlesa. Płyta ukazała się 7 grudnia pod szyldem Wings i nosiła tytuł „Wild Life”. Wydała ją wytwórnia Apple Records. Muzycy chcieli uchwycić na płycie spontaniczność występów na żywo, więc pięć spośród ośmiu piosenek zawartych na płycie zostało nagranych „na setkę” (przy pierwszym podejściu bez żadnych nakładek). Album został dość chłodno przyjęty przez krytykę.

Pod koniec 1971 roku do zespołu dołączył były gitarzysta Spooky Tooth, Irlandczyk Henry McCullough i grupa ruszyła w trasę – najpierw po Wielkiej Brytanii, a później po Europie, wykonując głównie utwory The Beatles. W lutym następnego roku, w odpowiedzi na wydarzenia „krwawej niedzieli”, zespół wydał singiel zatytułowany „Give Ireland Back to the Iris”. Utwór został zbojkotowany przez BBC za antyunijność, zaś w Irlandii i Hiszpanii stał się numerem 1. na listach. Nieco później BBC zbojkotował także utwór „Hi, Hi, Hi” ze względu na ukryte odniesienia do narkotyków i seksu.

W 1973 roku ukazał się kolejny album zespołu zatytułowany „Red Rose Speedway”, wydany tym razem jako Paul McCartney and Wings. Promował go utwór „My Love”, który stał się pierwszym w historii zespołu numerem 1. w USA. Część utworów pochodziła jeszcze z sesji do „Ram”, w których nie brał udziału McCullough – dlatego zmieniono nazwę grupy. Pod koniec sesji nagraniowej płyty – jeszcze w 1972 roku – zespół nagrał piosenkę tytułową do jednego z filmów po Jamesie Bondzie „Live and Let Die”. Utwór wyprodukował George Martin. Piosenka stała się wielkim przebojem na całym świecie.

Po udanej trasie koncertowej w 1973 roku, grupa weszła do studia, aby rozpocząć pracę nad nowym albumem. Pomimo tego, że zespół postanowili opuścić McCullough i Seiwell, jako trio Wings nagrali swój najbardziej znany album, „Band On The Run”. Płyta stała się numerem 1. po obu stronach oceanu, a promowały ją takie przeboje jak „Jet”, „Hellen Wheels” „Let Me Roll It” i utwór tytułowy. Po raz pierwszy Denny Laine zapisał się jako autor – był współautorem „No Words”. Do dziś wydawnictwo uważane jest za jedno z najlepszych w historii muzyki rozrywkowej XX wieku.

Po wydaniu albumu do zespołu dołączył Jimmy McCulloch – były gitarzysta Thunderclap Newman i Stone the Crows. Wspólnie w 1974 roku wydali płytę „McGear”, będącą owocem współpracy Paula i jego młodszego brata, Mike McGear’a. Sesji wziął udział muzyk sesyjny, perkusista Gerry Conway. Ponieważ Warner Bros. Records nie przykładało się do promocji, album sprzedawał się słabo.

Wkrótce potem, zespół wzbogacił się o nowego perkusistę. Został nim Geoff Britton. Zespół zaszył się na farmie kompozytora i autora Curly Putmana Jr. w Nashville i nagrał tam dwa utwory: „Junior’s Farm” i Sally G”, które stały się ostatnim wydawnictwem zespołu dla Apple Records. Ponadto we współpracy z Chetem Atkinsem i Floydem Cramerem nagrali utwór „Walking in the Park with Eloise”, napisany wcześniej przez ojca Paula, Jamesa. Po wygaśnięciu kontraktu z Apple, zespól powrócił do nazwy Wings.

W listopadzie 1974 roku, w Londynie, zespół rozpoczął nagrywanie kolejnego albumu. Sesje zakończył w Nowym Orleanie już w nowym roku. Album „Wenus and Mars” został wydany nakładem MPL Communications, a dystrybucją zajęły się EMI Parlophone w Wielkiej Brytanii i Capitol w USA. Na płycie zagrali Dave Mason z Traffic na gitarze i saksofonista Tom Scott. Kiedy zespół przeniósł się do Nowego Orleanu, Britton zastąpił Joe English. Album promował utwór „Listen to What the Man Said”. Jesienią zespół ruszył w ogólnoświatową trasę „Wings Over the World Tour”, podczas której odwiedzili między innymi Australię. Trasa zakończyła się czteroma koncertami na Wembley. Zespół wspierała sekcja dęta w składzie Tony Dorsey, Howie Casey, Thaddeus Richard i Steve Howard. Podczas trasy zespół wykonywał zarówno swoje piosenki – każdy z członków zespołu śpiewał jakiś utwór na scenie, aby udowodnić, że nie są tylko zespołem towarzyszącym Paulowi – jak też i utwory The Beatles. Jeden z koncertów zagranych w Seattle został sfilmowany i wydany w 1980 roku pod tytułem „Rockshow”. Ponadto ukazał się trzypłytowy zapis trasy „Wings over America”, wydany jeszcze w 1976 roku.

W międzyczasie zespół nagrał kolejną płytę, zatytułowaną „Wings at the Speed of Sound”, która ukazała się pod koniec marca 1976 roku. Każdy z pięciu członków zespołu śpiewał główną partię wokalną przynajmniej w jednym z utworów, jednak oba single, które stały się numerami jeden w USA, śpiewał Paul. Były to „Silly Love Songs” i „Let’em In”.

Po wydaniu singla promującego koncertowy album, zatytułowanego „Maybe I’m Amazed” zespół postanowił odpocząć. Dopiero pod koniec 1977 roku rozpoczął pracę nad nową płytą. Zostały one przerwane z powodu ciąży Lindy i odejścia z zespołu McCullocha i Englisha. Pomimo tego Wings wydali przed Świętami Bożego Narodzenia kolejny singiel - „Mull of Kintyre”, będący odą do szkockiego regionu Mull of Kintyre, gdzie McCartney wybudował dom w początkach lat 70. Utwór stał się wielkim hitem w Wielkiej Brytanii i w Australii.

Jako trio grupa wydała w 1978 roku płytę „London Town”, na której pojawiali się jeszcze w niektórych utworach McCulloch i English. Choć album odniósł sukces, w USA dotarł zaledwie do drugiego miejsca na listach. Płytę wypełniały lżejsze utwory z duża ilościa syntezatorowych brzmień. Największy sukces odniósł utwór „With a Little Luck”, docierając na szczyty notowań.

Po koniec 1978 roku o zespołu dołączyli gitarzysta Laurencje Juber i perkusista Steve Holley (grał z Eltonem Johnem). Zespół nawiązał współpracę z nowym producentem, Chrisem Thomasem i zainspirowany muzyką punk i new wave nagrali płytę „Back to the Egg”, którą promował utwór w stylu disco „Goodnight Tonight”. Płyta pokryła się platyna w USA, a piosenka „Rockestra Theme”, w nagraniu której wspomagali zespół członkowie The Who, Led Zeppelin i Pink Floyd otrzymała Grammy. Pod koniec 1979 roku zespół wydał singiel „Comming Up” – wersja utworu z solowej płyty Paula „McCartney II”, która stała się ostatnim numerem1. w USA.

16 stycznia 1980 roku McCartney został aresztowany na lotnisku w Tokio za posiadanie 7,7 uncji marihuany. Spędził w areszcie dziewięć dni. Z tego powodu odwołano japońską część trasy Wings.

W 1980 roku zespół rozpoczął pracę nad nowym albumem. Wszystko przerwała śmierć Johna Lennona – Paul nie był w stanie kontynuować prac i zespół zawiesił działalność. McCartney wznowił projekt 2 lutego 1981 roku. Płyta ukazała się pod tytułem „Tug of War” jako solowy album Paula poświęcony zamordowanemu koledze. Zespół opuścili w międzyczasie Juber i Holley. Po wydaniu albumu Laine również opuścił grupę i ogłoszono rozwiązanie zespołu.

W marcu 1997 roku Denny Laine, Laurence Juber i Steve Holley dali jako Wings koncert na BeatleFest w East Rutherford w stanie New Jersey. Było to niezaplanowane wydarzenie i nie oznaczało reaktywacji grupy. Dziesięć lat później Laine, Juber i Denny Seiwell (bez McCartney'a) ponownie wystąpili jako Wings and Beatle Fest – tym razem w Las Vegas.

Ponieważ w Wings piosenki pisał nie tylko McCartney, niektóre z nich zostały wydane jako solowe nagrania muzyków pod ich własnymi nazwiskami. Po śmierci Lindy ukazała się składanka z utworami jej autorstwa zatytułowana „Wide Prairie”, na której znalazło się sześć utworów grupy.

Singiel „Mull of Kintyre” / „Girls School” jest wciąż najlepiej sprzedającym się singlem (który nie wspiera żadnej akcji charytatywnej) w Wielkiej Brytanii (choć większą sprzedaż ma „Bohemian Rapsody” grupy Queen, ta zawiera również dane ze sprzedaży reedycji na potrzeby Terrence Higgins Trust) i na liście najlepiej sprzedających się singli na Wyspach, ogłoszonej w 2002 roku zajmuje 4. miejsce.

W przeciągu dziesięciu lat działalności – grupa rozwiązała się w 1981 roku – zamieścili w pierwszej dziesiątce list przebojów dwanaście utworów w Wielkiej Brytanii (jeden na szczycie) i czternaście w USA (sześć na pierwszym miejscu). Grupa ma na swoim koncie dziewięć albumów – każdy z nich trafił do pierwszej dziesiątki zestawień najlepiej sprzedających się płyt po obu stronach oceanu.